Prof. dr inż. Janusz Groszkowski, urodzony 21 marca 1898 r. był nestorem polskiej radiotechniki, elektroniki, wychowawcą wielu pokoleń elektryków i elektroników, działaczem społecznym i państwowym, ale przede wszystkim był patriotą i Wielkim Człowiekiem – humanistą.

 
W swoim laboratorium radiotechniki pracował nad zagadnieniami generacji i stabilizacji częstotliwości, techniki wysokich próżni, był twórcą metody analizy harmonicznych nieliniowych drgań elektrycznych, podał oryginalną interpretację mechanizmu zmian indukcyjności w zależności od temperatury, co miało olbrzymie znaczenie dla Fabryki Kabli w Ożarowie. Prace te przyniosły Mu światową sławę i stanowią trwały dorobek w skali krajowej.

W 1915 roku został jednym z pierwszych studentów Politechniki Warszawskiej. Jeszcze jako student w 1917 roku rozpoczął pracę dydaktyczną na stanowisku asystenta Katedry Miernictwa Elektrycznego. W 1929 roku, w wieku 31 lat został mianowany profesorem nadzwyczajnym Politechniki Warszawskiej, a w 1935 roku profesorem zwyczajnym (nominację profesorską wręczał Mu Prezydent Ignacy Mościcki) i dziekanem Wydziału Elektrycznego.

Profesor ukończył Politechnikę Warszawską i do końca życia był związany z tą uczelnią, w jej murach uzyskał wszystkie stopnie i tytuły naukowe. Tu kształcił kolejne roczniki polskich radiotechników i elektroników. W swoim laboratorium radiotechniki pracował nad zagadnieniami generacji i stabilizacji częstotliwości, techniki wysokich próżni, był twórcą metody analizy harmonicznych nieliniowych drgań elektrycznych, podał oryginalną interpretację mechanizmu zmian indukcyjności w zależności od temperatury, co miało olbrzymie znaczenie dla Fabryki Kabli w Ożarowie. Prace te przyniosły Mu światową sławę i stanowią trwały dorobek w skali krajowej. 

Za jedne z ważniejszych osiągnięć Profesora należy uznać utworzenie Instytutu Radiotechniki w 1928 r. oraz Państwowego Instytutu Telekomunikacji w 1934 r., z których to instytutów rozwinęła się sieć obejmująca ośrodki badawcze, instytuty oraz biura projektowe. W 1948 roku Profesor Groszkowski podjął problematykę wysokiej próżni, zwłaszcza zagadnienia pomiarów bardzo niskich ciśnień, a nieco później – elektroniki półprzewodnikowej. Osiągnięcia naukowe Profesora w tej dziedzinie są stale cytowane przez wielu autorów w piśmiennictwie naukowym najwyższej rangi światowej.

Za swe osiągnięcia naukowe został dwukrotnie wyróżniony nagrodami państwowymi I stopnia w latach 1951-1968. W latach okupacji hitlerowskiej rozszyfrował system radiowego sterowania rakietami V1 i V2. Wyniki prac Profesora w zakresie deszyfracji tej broni wywiad AK przekazał do Londynu, co pozwoliło na działania antyrakietowe aliantów. W Zakładzie Radiotechniki montowane były radiostacje i naprawiany sprzęt łączności dla AK.

W 1937 roku był inicjatorem pierwszych polskich prób telewizji. Po wojnie przystąpił do odbudowy nauki polskiej m.in. jako współtwórca Polskiej Akademii Nauk, której był członkiem od 1952 r., wiceprezesem od 1954 r., a w latach 1962-1971 prezesem. W uznaniu zasług Profesora trzy polskie politechniki: Warszawska, Łódzka i Gdańska nadały mu doktoraty honoris causa. Przyznano mu też członkostwo sześciu zagranicznych akademii. W 1988 roku Politechnika Warszawska nadała gmachowi Wydziału Elektroniki i Technik Informacyjnych imię prof. Janusza Groszkowskiego. Posiadał wiele odznaczeń, spośród których najwyżej cenił sobie Złoty Krzyż Virtuti Militari za udział w walce z okupantem.

Od młodych lat działał społecznie. W latach dwudziestych był współzałożycielem Warszawskiego Radioklubu. Był pierwszym prezesem Stowarzyszenia Elektryków Polskich, członkiem honorowym wielu zagranicznych stowarzyszeń naukowych.

Dorobek naukowy prof. J.Groszkowskiego obejmuje 361 publikacji i 16 chronionych patentami wynalazków. Po przejściu na emeryturę nie zerwał kontaktów z Politechniką Warszawską. Jego więź ze środowiskiem akademickim w sposób szczególny objawiła się w latach 1980-81, kiedy stał się symbolem walki o etykę w pracy naukowej.

Profesor Janusz Groszkowski był człowiekiem niezwykłym i jednym z największych profesorów i nauczycieli. Cechowały Go wrażliwość i ciekawość oraz umiejętność integrowania poszczególnych dyscyplin naukowych, umiejętność syntezy wiedzy oraz zdolność wyciągania nowatorskich wniosków. Jak sam mówił: – Nauka to nie samo zaspokajanie ciekawości i przenikanie tajemnic otaczającego nas świata, lecz także siła życiowa narodu, która w walce o byt decyduje bardziej stanowczo, niż każdy inny oręż.

Odszedł na zawsze 3 sierpnia 1984 r.