Agnieszka Osiecka – poetka, prozaik, autorka spektakli teatralnych i telewizyjnych, reżyser filmowy, dziennikarka, przede wszystkim jednak autorka ponad dwóch tysięcy tekstów piosenek.

Uznana za czołową przedstawicielkę nowej generacji twórców piosenek, pragnęła sprawdzać się też w różnych gatunkach literackich: widowiskach muzycznych, collage’ach, monodramach, powieściach, wierszach, powiastkach dla dzieci i młodzieży, słuchowiskach radiowych, a nawet w reklamie (wygrała konkurs ogłoszony przez koncern Coca-cola hasłem: Coca-cola – to jest to!). Muzykę do Jej piosenek komponowali wybitni twórcy powojennej muzyki rozrywkowej: Seweryn Krajewski, Adam Sławiński, Krzysztof Komeda, Andrzej Zieliński, Jacek Mikuła, Katarzyna Gaertner, Zygmunt Konieczny i wielu innych. O Jej teksty zabiegali liczący się w Polsce piosenkarze i aktorzy. Do swoich ulubionych wykonawców zaliczała Kalinę Jędrusik, Marylę Rodowicz, Magdę Umer, Seweryna Krajewskiego, Annę Szałapak, Krystynę Jandę, zespół Skaldowie.

Urodzona w Warszawie córka pianisty i kompozytora Wiktora Osieckiego oraz polonistki Marii Osieckiej z domu Sztechman pierwsze lata dzieciństwa spędziła w Zakopanem, gdzie w popularnej restauracji Watra koncertował ojciec. Po wojnie rodzina Osieckich zamieszkała na Saskiej Kępie w prawobrzeżnej dzielnicy Warszawy. Niewielkie mieszkanie przy ul. Dąbrowieckiej 25 stało się dla Poetki ulubionym miejscem pracy na całe życie. Choć mieszkała okresami we własnym domu w Falenicy, w willi przy ulicy Jakiela na Żoliborzu czy na Manhattanie, to jednak najważniejsze utwory powstawały przy biurku w rodzinnym mieszkaniu. Stąd przeprawiała się kajakiem przez Wisłę, aby trenować pływanie na basenie Legii i tu wracała po nieudanych związkach małżeńskich.

Niezwykle uzdolniona, zaliczając program dwóch lat w jeden rok, ukończyła Liceum Ogólnokształcące im. Marii Curie-Skłodowskiej w 1952 roku. Studia wyższe odbyła na Uniwersytecie Warszawskim na Wydziale Dziennikarskim (1952-1956) oraz w Wyższej Szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi (1957-1961), uzyskując dyplom reżysera etiudą filmową Słoń. Szybko jednak zdała sobie sprawę, że zdolności organizacyjne i umiejętności kierowania dużymi grupami ludzi nie są jej najsilniejszą stroną. Pragnęła, aby efekt jej twórczości był zależny przede wszystkim od niej samej. Dlatego porzuciła reżyserię i zajęła się pisaniem.

Podczas studiów rozpoczęła współpracę z prasą literacką i młodzieżową, publikując reportaże i eseje. W roku 1954 roku związała się ze Studenckim Teatrem Satyryków (STS), pisząc dlań teksty piosenek o tematyce lirycznej, nie pozbawione jednak akcentów społecznych („Piosenka o okularnikach”, „Widzisz mała”, „Kochankowie z ulicy Kamiennej”, „Zabawa w Sielance”, „Wysoki Sądzie” i inne). Zwykła mawiać: „Jestem dziennikarką. Dlatego wiele moich piosenek to po prostu rymowane reportaże”. Była członkiem rady artystycznej Teatru w okresie jego działalności, tj. do 1972 roku i napisała dla tej sceny 166 tekstów. W Polskim Radiu zadebiutowała w 1962 roku piosenką „Mój pierwszy bal” do muzyki Franciszki Leszczyńskiej i w nagraniu Kaliny Jędrusik. Wcześniej Jej teksty wykorzystywano w radiowym Teatrzyku Małych Form „Zwierciadło” redagowanym przez Jarosława Abramowa-Newerlego. Na pierwszym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu w 1963 roku odniosła wielki sukces, otrzymując nagrodę indywidualną za „Piosenkę o okularnikach” oraz sześć wyróżnień za piosenki: „Białe małżeństwo”, „Czerwony Kapturek”, „Gdzie jest szlagier”, „Kochankowie z ulicy Kamiennej”, „Solo na kontrabasie”, „Ulice wielkich miast”.

Uznana za czołową przedstawicielkę nowej generacji twórców piosenek otrzymała propozycję prowadzenia w Polskim Radiu zespołu pod nazwą Radiowe Studio Piosenki. Tu poznała wielu muzyków i kompozytorów. W ciągu 7 lat działalności zespół nagrał i przedstawił w programach Polskiego Radia ponad 500 piosenek, wprowadzając na profesjonalne estrady późniejsze gwiazdy: Ewę Demarczyk, Marylę Rodowicz, Łucję Prus, Wojciecha Młynarskiego, zespoły Skaldowie i Alibabki, Marka Grechutę, Tadeusza Woźniaka, Kazimierza Grześkowiaka i wiele innych znanych postaci estrady i sceny. Teksty cyklicznych audycji pisała Agnieszka Osiecka (pod koniec działalności Studia – Wojciech Młynarski), czytał aktor Edmund Fetting.

Związki ze Studenckim Teatrem Satyryków na zawsze zaszczepiły w Agnieszce Osieckiej miłość do sceny. Równolegle więc do współpracy z Polskim Radiem Autorka tworzyła sztuki i spektakle z piosenkami dla teatrów i telewizji. W grudniu 1963 roku razem z kompozytorem Adamem Sławińskim zaczęła pisać dla Teatru Telewizji cykl programów zatytułowany: „Listy śpiewające”. Pierwszy program „Byle nie o miłości” reżyserował Edward Dziewoński, następne Olga Lipińska. „W Listach pragnęliśmy – napisali autorzy – w sposób smutny i śmieszny opowiedzieć o trudnościach, z jakimi stykają się ludzie przy próbach osiągnięcia głębszego porozumienia (…). Chcieliśmy też słowem i muzyką opisać pejzaż naszej ojczyzny bławatno zielonej”. Te zdania mogłyby z powodzeniem stanowić motto twórczości Poetki. „Listy śpiewające” zostały wyróżnione nagrodą prezesa RTV w 1967 roku.

Jej pierwszą sztukę przygotowaną z myślą o zawodowej scenie „Niech no tylko zakwitną jabłonie” wystawił Teatr Ateneum, z którym była związana przez wiele następnych lat. Pragnęła sprawdzać się w różnych gatunkach literackich: widowiskach muzycznych, collage’ach, monodramach, powieściach, wierszach, powiastkach dla dzieci i młodzieży, słuchowiskach radiowych, a nawet w reklamie (wygrała konkurs ogłoszony przez koncern Coca-cola hasłem: Coca-cola – to jest to!). Muzykę do Jej piosenek komponowali wybitni twórcy powojennej muzyki rozrywkowej: Seweryn Krajewski, Adam Sławiński, Krzysztof Komeda, Andrzej Zieliński, Jacek Mikuła, Katarzyna Gaertner, Zygmunt Konieczny i wielu innych. O Jej teksty zabiegali liczący się w Polsce piosenkarze i aktorzy. Zazwyczaj nikomu nie odmawiała. Do swoich ulubionych wykonawców zaliczała Kalinę Jędrusik, Marylę Rodowicz, Magdę Umer, Seweryna Krajewskiego, Annę Szałapak, Krystynę Jandę, zespół Skaldowie.

Pierwszy zbiór Jej piosenek „Kolory” wydała w 1962 roku Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza.

Ciekawa życia, nieustannie poszukująca inspiracji twórczej, dużo podróżowała, prowadziła bogatą korespondencję, fotografowała. Bała się małej stabilizacji i zapewne, dlatego nigdy jej nie osiągnęła. W 1973 roku ze związku z dziennikarzem Danielem Passentem urodziła jedyną córkę Agatę. Krajobrazy mazurskie pojawiające się w Jej twórczości wiążą się ze szczególną fascynacją Krainą Wielkich Jezior. W młodzieńczym okresie współpracy z STS-em przyjeżdżała wraz z kolegami w rejony odkryte przez K.I. Gałczyńskiego. Leśniczówka w Praniu i mała wieś Krzyże nad Jeziorem Nidzkim były miejscami, gdzie wypoczywali i toczyli literackie dyskusje młodzi intelektualiści i aktorzy spod znaku studenckiej awangardy.

Pod koniec życia znalazła coś, co te czasy zdawało się przywołać ponownie: maleńki teatrzyk Atelier na plaży w Sopocie. Spędzała tam wiele czasu. Pisała dla niego sztuki i piosenki. Kiedy odeszła, teatrzyk przybrał Jej imię. Pierwszą autorską płytę – „Piosenki Agnieszki Osieckiej” wydały Polskie Nagrania w 1967 roku. Znalazły się na niej utwory głównie rodem z STS-u. Ostatni, pięciopłytowy album „Pięć oceanów” wydany przez Polskie Radio przygotowywała, wybierając starannie najważniejsze dla siebie piosenki. Nie doczekała jego premiery. Trawiona chorobą nowotworową zmarła 7 marca 1997 roku.

Nagrody i odznaczenia:

• Nagroda Literacka ZAiKS-u , 1963,
• Nagroda Komitetu ds. RTV za cykl „Listy śpiewające”, 1963,
• Wieniec Laurowy – główna nagroda na Festiwalu Teatrów Małych Form w Sarajewie, 1964,
• Złota Odznaka ZSP, 1965,
• Kilkanaście nagród i wyróżnień za piosenki na festiwalach w Opolu,
• Prometeusz – Nagroda Polskiej Estrady, 1994,
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, 1997, pośmiertnie,

Jan Borkowski. Informacje zaczerpnięte ze strony: www.osiecka.pl